ΑΠΑΝΩ ΠΟΥ ' ΤΑΝ Η ΧΑΡΑ

ΑΠΑΝΩ ΠΟΥ ' ΤΑΝ Η ΧΑΡΑ

ΣΤΗ ΠΟΡΤΑ ΣΙΜΩΜΕΝΗ

ΚΟΙΜΟΥΜΟΥΝΕ, Π'ΑΛΛΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ,

Ο ΥΠΝΟΣ ΔΕ ΜΕ ΠΑΙΡΝΕΙ

Η ΠΟΡΤΑ ΠΑΛΙ Η ΔΙΠΛΑΝΗ

Η ΠΟΡΤΑ ΠΑΛΙ Η ΔΙΠΛΑΝΗ

ΧΑΡΕΣ ΚΑΛΟΣΩΡΙΖΕΙ

ΚΙ ' ΓΙ 'Α 'ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΘ'ΑΡΓΑ

ΤΟ ΠΟΝΟ ΜΟΥ ΣΦΑΛΙΖΕΙ

Από μπροστά μου οι χαρές

Από μπροστά μου οι χαρές

αδιάφορα περνούνε

ενώ ' ναι η πόρτα μου ανοιχτή

η τη διπλανή χτυπούνε

Ποτέ σου να μη ξαναβγείς

Ποτέ σου να μη ξαναβγείς
ήλιε μου δε με γνοιάζει
εγώ 'χω την αγάπη μου
κι όπου προβάλει λιάζει..

 

ΠΕΜΠΩ ΣΤ ' ΑΓΚΑΛΕΣ ΣΟΥ ΤΟ ΝΟΥ

ΠΕΜΠΩ ΣΤ ' ΑΓΚΑΛΕΣ ΣΟΥ ΤΟ ΝΟΥ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝΕ ΘΩΡΡΟΥΝΕ...
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΧΑΜΑΙ ΔΕΝ ΠΑΤΕΙ ΤΣ' ΑΠΟΒΟΛΕΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝΕ...

 

ΤΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΧΑΡΑ

ΤΗ ΠΙΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΧΑΡΑ
ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ Ν ' ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ...
Ν' ΑΝΑΣΤΕΝΑΞΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΝΑ ΤΗ ΝΤΥΣΩ....

 

ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΩΝ
ΣΕ ΘΥΕΛΕΣ ΚΑΙ ΧΙΟΝΙΑ
ΠΕΡΑΣΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
ΑΠ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ.

 

ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΓΝΩΡΙΣΑ

ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΔΙΑ ΕΓΝΩΡΙΣΑ
ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ' ΝΑΙ ΜΟΝΟΠΑΝΤΙΣΤΗ
ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΦΩΣ ΜΟΥ

 

ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ...

Λείπεις και κάνει η μοναξιά

κορμί και μ' αγκαλιάζει 
και η πεθυμιά μου πρόσωπο 

τση δίνει που σου μοιάζει. 

ΔΕ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ...

ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΕΤΣΙ ΚΙ'ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ

ΜΑ Σ'ΑΓΑΠΩ, ΚΙ ΑΝ ΕΡΘΕΙ ΕΔΑ

ΔΕ Σ'ΕΧΩ ΠΟ'ΧΟΡΤΑΣΕΙ

Ότι δεν έχω πεθυμώ...

Ότι δεν έχω πεθυμώ
κι ότι μπορώ δεν φτάνει,
εκεί που πρέπει δεν μπορώ
και όπου μπορώ δεν κάνει...

Στο μυστικό κελί του νου...

Στο μυστικό κελί του νου
που παρελθόν το λένε...
Σ' έκρυψα μα σε μαρτυρούν
τα μάθια μου που κλαίνε... 

Ήθελα μόνο μια φορά...

Ήθελα μόνο μια φορά

δάκρυ χαράς να βγάλω...

Να δω αν είναι δροσερό

ή καίει σαν και τ' άλλο...

Πληγή που ανοίγει ο χωρισμός...

Πληγή που ανοίγει ο χωρισμός

δεν τηνε κλειούνε οι χρόνοι...

Γιατί πατούνε οι θύμησες

απάνω και ματώνει...

ΒΑΛΕ ΝΕΡΟ ΣΤΣΙ ΧΟΥΦΤΕΣ ΣΟΥ...

Βάλε νερό στσι χούφτες σου

κι όσο θα δεις να μείνει...

Είν' οι χαρές που αλάργω σου

τώρα η ζωή μου δίνει... 

ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ...

ΟΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΓΑΠΩ
Κ'ΟΤΙ ΜΙΣΕΙΣ ΣΚΟΤΩΝΩ
ΓΕΛΑΣ ΓΕΛΩ ΜΑ ΣΑΝ ΠΟΝΕΙΣ
ΝΙΩΘΩ ΔΙΠΛΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.

 

 

ΗΘΕΛΑ ΝΑ'ΜΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ...

ΗΘΕΛΑ ΝΑ'ΜΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ
ΠΟΥ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ
ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΟΡΦΗ Κ'ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ.

 

 

Μανίζει η γης όντε με δει...

Μανίζει η γης όντε με δει
το χώμα τζη να σκάβω
βαρέθηκε να με θωρρεί
όνειρα μπλιό να θάβω

Κλαίω σάν το μωρό παιδί,

μοίρα όντε μανίζεις
κι αδιαφορώ πώς τσι χαρές,

σε άλλο να χαρίζεις

 

 

 

 

Γιός του θεού και λύγισε...

Γιός του θεού και λύγισε
με μια βδομάδα πόνου...
Και εγώ παλεύω ο δυστυχής
ολοχρονίς του χρόνου...

 

 

Στη γειτονιά των αστεριών...

Στη γειτονιά των αστεριών
να πάς κι εσύ να μείνεις...
Μα λάμψη περισσότερη
στη σκοτεινιά θα δίνεις..

 

 

Αν θα μπορούσε ο άνθρωπος...

Αν θα μπορούσε ο άνθρωπος
να σταματά το χρόνο...
Εγώ την ώρα που γελάς
θα σταματούσα μόνο...

 

 

Στην κούπα του βελανιδιού...

Στην κούπα του βελανιδιού
χίλιοι καλοί χωρούνε...
Μα δυό κακοί σε ένα ντουνιά
να ζήσουν δεν μπορούνε...

 

 

Δίδυμους μας εγέννησες...

Δίδυμους μας εγέννησες
μάνα μου με τον πόνο...
Κι ας λες εσύ πως έκαμες
ένα κοπέλι μόνο...

 

Στσ΄ αγγέλους επαράγγειλα...

Στσ΄ αγγέλους επαράγγειλα
την έννοια σου να έχουν,
μα μου ΄παν πως οι άγγελλοι
αγγέλους δεν προσέχουν....